Afgelopen vrijdag is onze hond Job overleden. Veertien jaar
is hij bij ons geweest en hebben we van hem kunnen genieten. Hij was namelijk
altijd erg aanwezig, zeker als er mensen binnenkwamen. Dan danste hij in het
rond en kwispelde hij zo hard met zijn staart, dat er soms wel eens een kopje
of glas van de salontafel viel. Job was bij iedereen die wij kennen erg
geliefd, vanwege zijn lieve karakter. Het maakte niet uit wie er bij ons op
visite kwam, iedereen was even welkom en werd hartelijk begroet. Sommige mensen
waren ook wel eens bang voor hem, vooral kleine kinderen. Dat kwam omdat hij
nogal groot was.
In tweeduizendtwaalf was hij geopereerd aan een bloedprop in
zijn oor. Daar heb ik toen ook nog over op mijn blog geschreven. Na die
operatie is het eigenlijk pas echt slechter met hem gegaan. Ik denk dat dat
kwam door de narcose, of liever gezegd, door het na effect van de narcose. Hij
begon steeds slechter te lopen en sliep ineens veel meer dan hij daarvoor
gedaan had. Uiteindelijk wisten we hoe het kwam dat hij zo slecht liep, hij had
artrose in zijn achterpoten. Een tijdje geleden begon hij zelfs een beetje doof
te worden en stond hij niet meer zo snel, of gewoon niet op, als mijn broer of
ik er aan kwam, met als gevolg dat we over hem struikelden. Een week geleden
kreeg hij ineens last van epileptische aanvallen. Toen was het voor ons
duidelijk dat het echt zo niet meer verder kon. Het was zo zielig en hij kreeg
steeds vaker die aanvallen. Hij maakte dan ook hele enge geluiden, geluiden die
ik hem nooit heb horen maken. Het leek het meeste op het geluid van een wolf.
Ik schrok me te pletter toen ik het voor het eerst hoorde. Afgelopen vrijdag is
de dierenarts gekomen. Ze was er al toen ik uit school thuis kwam. Ik had
verwacht dat ze al was geweest en dat Job al weg was, maar gelukkig was hij er
nog en kon ik nog even goed afscheid van hem nemen. Hij sliep al toen ik binnen
kwam en snurkte nogal. Ik heb hem niet meer aangeraakt toen hij dood was, want
ik wilde dat liever niet. Hij heeft wel een rustig een waardig afscheid gehad.
Het is echt vreemd dat hij er nu niet meer is. Af en toe als
ik de woonkamer binnen kom, ben ik nog automatisch aan het denken:
Voorzichtig voor Job. Zo meteen ga ik per ongeluk nog op hem
staan.
Nu hebben we alleen nog onze poes Puck. Die moet er ook nog
erg aan wennen dat Job er niet meer is. Toen hij net weg was, liep ze hem
steeds te zoeken. Ik heb het idee dat ze het nu wel een beetje aan het
accepteren is.
