Hevige jeuk, en een mega dik oor. Dat was voor ons reden genoeg om gisteren met onze hond Job naar de dierenarts te gaan. Het bezoek aan de dierenarts vond ik niet echt leuk, omdat het ten eerste super warm was, en er ten tweede een net behaldelde hond de hele tijd heel zielig zat te janken in een hok achter de balie. Het klonk echt zo ontzettend zielig, dat je er kippenvel van kreeg. Job was gelukkig niet bang, maar hij had het echt heel warm. Hij zat de hele tijd te hijgen, en probeerde iedere keer naar een bak met water te lopen om iets te drinken. Mijn vader probeerde dat steeds te verhinderen, omdat Job alles in het rond spettert als hij water drinkt. Toen we aan de beurt waren werd Job eerst gewogen. Wat de dierenarts over Jobs gewicht zei kon ik niet verstaan, omdat ik ondertussen met mijn allerbeste vriendin Morena aan het Whatsappen was. Toen het wegen klaar was moest Job op de onderzoekstafel gehezen worden. Dat ging niet vanzelf, want Job is een grote hond. Toen de dierenarts Job onderzocht kwam hij tot de ontdekking dat Job overgevoelig voor vlooien is, en hij daarom zoveel jeuk heeft. Dat dikke oor komt door een bloeding die helemaal gestold is. Dat gestolde bloed moet eruit gehaald worden, anders sterft het oor af. Job moet maandag terugkomen om geopereerd te worden aan dat oor. Ik vind het wel naar voor Job. Hij is in zijn elf jarig leven nog nooit geopereerd, en nu gebeurt het toch nog op zijn oude dag. In hondenjaren is hij nu zevenenzeventig. Toch is hij voor een oude hond nog best fit. Altijd als er bezoek komt staat hij bijna op zijn kop. Hij is ook echt zo'n hond die echt niemand kwaaddoet. Hij ziet er best woest uit, omdat hij zo groot is. Morena's zusje dacht vroeger altijd dat Job haar wilde opeten. Dat was best wel lachen. Morena en ik gebruikten het ook vaak als drijgement; "Doe niet zo vervelend, anders eet Job je op.

he