Een groot gemis (maar niet heus!)

O, wat een pech, o, wat een pech, (die vervelende goudvis is eindelijk weg!) Ja jullie lezen het goed, onze goud vis Bluppie is vorige week zaterdag overleden. Mijn vader ontdekte het toen mijn moeder en ik naar de kapper waren, en toen we thuis kwamen, gebeurde het volgende: Mijn vader; “Ga maar even zitten, we kunnen vanmiddag niet naar paardrijden” Mijn moeder (nogal geschrokken); “Is er iets met je vader en moeder?”. Mijn vader; “Nee, Bluppie is overleden”. Mijn moeder en ik (met een brede smile op ons gezicht); “aaaaaaaaaaaa……. Wat zielig!”. “Nu kan wel dat kastje eindelijk weg, en wordt het een stuk ruimer bij onze eettafel”. Mijn vader (nogal dramaqueenachtig; “Jullie leven helemaal niet met mij mee, jullie zijn alleen maar blij!”. We zijn natuurlijk naar paardrijden gegaan. Mijn vader speelde alleen een beetje toneel. Het aquarium is in de kliko verdwenen, en het kastje waar het opstond is naar zolder verhuist. En Bluppie is in het riool verdwenen. Ik vindt het eigenlijk helemaal niet zielig, want met een vis kan je echt geen band opbouwen, zoals je dat met een hond of kat kan doen.